Poeh...om 05.15 uur ging het wekkertje al af. Dat viel niet mee. Dat viel helemaal niet mee zelfs.
Maar alles voor het goede doel: met een pontoonboot een paar uurtjes dobberen bij Homosassa Springs, bijna 2 uur rijden van 'ons' huis.

Zo rond 08.15 arriveerden we en werden we allervriendelijkst door een Amerikaans echtpaar te woord gestaan. Zij smeerden ook nog heerlijke sandwiches voor onderweg voor ons (BLT) en de koffie was gratis!

En dan de boot in. Heerlijk tuffen over het water, genieten van de rust, van alle vogels onderweg, prachtige villa's varierend van heel simpel tot staatsloterijwinnendehuizen. Een andere 'attractie' was wel het apeneiland: een klein eilandje midden in het water met een aantal apen die hier een paradijselijk plekje hebben gevonden.

En..... kijken of we manatees (zeekoeien) konden spotten. In de winterperiodes zoeken manatees de warmere plekken op en Homosassa Springs is een van die plaatsen waar je deze vriendelijke lobbessen kunt traceren. Als je geluk hebt. En dat hadden we niet. Geen enkele gezien, helaas. Wel een keer een soort bubbel met een vage schaduw eronder maar het beestje bleef onder water. 

Nou ja, ook zonder manatees was het een prachtige tocht. Lekker zonnetje erbij en iedereen klom wel even achter het roer. Elise was er zelfs niet meer weg te slaan, ze vond het zo stoer! 

Na een uurtje of drie gevaren te hebben was het weer tijd om de boot in te leveren en richting John's Pass te rijden. Uurtje of twee weer in de auto.

Maar oh...wat was het druk daar. De hele houten boardwalk was bijna niet te belopen door al die toeristen en even wat eten zou weer 45 minuten wachten betekenen. Nee, dank u.

Dan maar even de winkeltjes af maar eigenlijk hadden we al een overkill aan shoppen achter de rug deze week dus we zijn heel snelop een terrasje gaan zitten, in het zonnetje, met een live-zangeres die wat oude R&B-liedjes zong.

Daarna nog even naar de zee gelopen: Elise wilde uiteraard even met de voetjes in het water en een hart tekenen in het witte zand. Spec'iaal voor haar en haar BFF Loes.

Inmiddels was het eind van de middag en begonnen de maagjes te rammelen. De 'vreetschuren' in John's Pass puilden uit en trokken ons eerlijk gezegd niet zo aan dus op zoek naar een Olive Garden, een hernieuwde poging om hier te gaan eten.

Maar eerst over de Sunshine Skyway Bridge....een brug die enorm hoog lijkt als je er naar toe rijdt maar waar je weinig van merkt als je er over heen gaat. Tóch leuk om te rijden! 

Bij Olive Garden waren er gelukkig geen wachttijden dus we konden direct bestellen. En oh..wat was het lekker. En veel. Sanne trakteerde op dit etentje, zo lief. 

HIerna nog een kleine 2 uurtjes rijden naar het huis maar bij het merendeel van de inzittenden (zeg zo'n 4 man) vielen de oogjes regelmatig dicht. Gelukkig niet bij de chauffeur! Eenmaal thuis ging iedereen dan ook vrij snel naar boven. Al met al een vermoeiend, maar lekker dagje!